ที่ตั้ง 119 อยู่เชิงสะพานพระพุทธยอดฟ้า ระหว่างถนนจักรเพชรกับถนนตรีเพชร แขวงวังบูรพาภิรมย์ เขตพระนคร กรุงเทพมหานคร

ประวัติความเป็นมาวัดราชบูรณะราชวรวิหาร เดิมชื่อ “วัดเลียบ” เป็นวัดราษฎรที่ตั้งมาก่อนกรุงรัตนโกสินทร์ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมหลวงเทพหริรักษ์ พระเจ้าหลานเธอในรัชกาลที่ 1 ขอพระบรมราชานึญาตสถาปนาวัดเลียบขึ้นเป็นพระอารามหลวง โดยพระราชทานนามว่า “วัดราชบูรณะราชวรวิหาร”

ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 2 พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ได้ทรงมีพระราชศรัทธาสร้างพระวิหารคดเป็นที่ประดิษฐานพระระเบียง 162 องค์ (นำมาจากหัวเมืองต่าง ๆ ในสมัยรัชกาลที่ 1) รอบพระอุโบสถ และทรงสร้างพระวิหาร เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปพร้อมด้วยอสีติมหาสาวกจำนวน 80 องค์ ต่อมาในรัชกาลที่ 3 ทรงสร้างพระพุทธปรางค์ ซึ่งไม่ได้รับอันตรายจากภัยสงคราม ได้แต่ชำรุดทรุดโทรม มาบูรณธเอาใน พ.ศ.2502 นอกจากนั้นยังได้รับการปฏิสังขรณ์อีกในสมัยรัชกาลที่ 4 และรัชกาลที่ 5 พร้อมกันทั้งวัด
ใน พ.ศ.2488 วัดนี้ได้ประสบภัยจากสงครามเอเชียบูรพา พระอุโบสถและเสนาสนะสงฆ์ได้รับความเสียหายมาก เหลือปรางค์องค์ใหญ่หน้าพระอุโบสถเพียงองค์เดียว รูปร่างเหมือนพระปรางค์วัดสามปลื้ม ส่วนศิลปวัตถุสำคัญ ๆ อื่น ๆ เช่น พระพุทธรูปและภาพเขียนบนผนังอุโบสถถูกทำลายจนหมดสิ้น จนกระทั่งต้องประกาศยุบวัดเสีย ต่อมาใน พ.ศ.2491 พ่อค้า ประชาชน ผู้อุปการะวัดมีศรัทธาร่วมกันที่จะปฏิสังขรณ์ให้เป็นวัดตามเดิม

วัดราชบูรณะนี้ เคยเป็นที่พำนักของจิตรกรเอกในสมัยรัชกาลที่ 4 คือ ขรัวอินโข่ง ซึ่งได้แสดงผลงานไว้บนผนังอุโบสถสำคัญ ๆ หลายแห่งนอกเหนือจากที่วัดราชบูรณะนี้ เช่น ที่พระอุโบสถวัดบวรนิเวศฯ วัดบรมนิวาส วิหารพระคัธาราฐ ในวัดพระศรีรัตนศาสดาราม

ขอขอบคุณ http://www.lib.su.ac.th/