“แร้งวัดสระเกศ” เป็นเรื่องที่ร่ำลือระบือลั่นกันในสมัยก่อน เมื่อฝูงแร้งมากมาย ขนาดที่เรียกได้ว่า มืดฟ้ามัวดิน แห่ลงกินซากศพ ที่กองอยู่เป็นภูเขาเลากาข้างภูเขาทอง นับเป็นภาพที่อุจาดต่อสายตา และน่าสยดสยองอย่างมากต่อผู้พบเห็น

ฝูงแร้งลงทึ้งซากศพของมนุษย์ แะลจิกกินเนื้อจนเห็นกระดูกขาวโพลน แม้เจ้าหน้าที่ของวัด และบ้านเมืองจะทนดูภาพเหล่านี้ไม่ได้ แต่ก็จนปัญญาไม่รู้จะแก้ไขอย่างใด แรก ๆ ก็จัดคนถือไม้คอยไล่ตีแร้ง แต่ในที่สุด ก็สูไม่ไหว เพราะจำนวนแร้งเหลือคณานับ และศพที่เข้ามาสู่วัดแต่ละวัน ก็มากมายก่ายกอง ทั้งฝังทั้งเผาจนไม่มีฟืนจะเผา ต้องปล่อยให้กองทับถมกัน เป็นเหยื่อของหมาจรจัดที่หิวโชด้วย

ศพเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นผู้เสียชีวิตจากอหิวาตกโรค หรือที่เรียกกันเป็นภาษาทางการ ขณะนั้นว่า “ไข้ป่วงใหญ่” แต่ชาวบ้านเรียกกันว่า “โรคห่า” และคนที่เป็นโรคนี้เรียกกันว่า “ห่ากิน” ซึ่งเป็นโรคเมืองร้อนระบาดในภูมิภาคย่านนี้เป็นประจำทุกปีในช่วงฤดูแล้ง ขณะนั้นความรู้ในเรื่องอหิวาตก์ยังไม่มี ไม่รู้ทั้งสาเหตุของการเกิดโรค และการรักษา อหิวาตก์จึงระบาดอย่างรวดเร็ว และคร่าชีวิตผู้คนปีละมาก ๆ (อหิวาตกโรค แปลตามศัพท์ ว่า โรคอันเกิดแต่ลม ซึ่งมีพิษร้ายแรงดั่งพิษงู = อหิ แปลว่า งู วาตก แปลว่า ลม โรค แปลว่า ธรรมชาติที่เสียดแทงชีวิต)

ขอขอบคุณ http://allknowledges.tripod.com/